همه ما از زمانی که چشم بر این جهان هستی می گشاییم و تا آن زمان که از آن چشم برمی بندیم به نوعی خواسته و ناخواسته به انواع و سطوح مختلفی از خدمات سلامتی نیازمندمی شویم .واین نیاز های بشری به انواع درمان مسبب ایجاد مؤسسات و گروههای درمانی متنوع و متفاوتی بااهداف و سبک و سیاقهای گوناگونی شده است .

که متاسفانه بسیارند کسانی که با اهداف سود جویانه به این نیاز بشری نگریسته اند و به دنبال منافع شخصی در بین نیاز مندان می باشند و آنهارا به عنوان منبع درآمدی خود می پندارند .حال آنکه مرحله بیماری و درمان علاوه بر تاثیراتی که بر روح و جسم مددجو می گذارد ، خانواده او را هم به همان نسبت درگیر کرده و زندگی آنهارا هم تحت تاثیر قرار می دهد .و از طرفی باعث اتلاف وقت وانرژی و تحمیل هزینه های گزاف چه برای مددجو و اطرافیان وچه برای سیستم درمانی می شود.

و متاسفانه آنچه ما در جامعه کنونی با آن مواجه هستیم این است که اکثریت سیستم های حمایتی بر پایه و اساس درمان بنا نهاده شده اند که خود باعث اشاعه این تفکر و فرهنگ غلط خواهد شد که” تا بیمار نشده ایم نیاز به مراقبت نداریم.و از جمله این اقدامات خدمات ارائه شده از طرف دست اندر کاران در بحث سلامت کشور می باشد ، که تحت عنوان طرح تحول سلامت از آن یاد شده است که اگرچه در جای خود جای تقدیر و تشکر دارد ولی بازهم تکرار مکررات است.طرحی که بر پایه و اساس درمان بنا شده است نمی تواند نقشی در تحول سلامت داشته باشد.و چیزی جز هجوم نابسامان مددجویان و عدم امکانات کافی و درمانهای دسته جمعی و ناکارآمد را به یادگار نخواهد گذاشت .زمانی میتوانیم سیستم سلامت یک جامعه را متحول کنیم که تفکر و بینش آنهارا به سلامت خود تغییر دهیم .آن زمان می توانیم سلامت جامعه را ارتقاء دهیم که فرهنگ درست زیستن وسبک زندگی سالم راز طریق آموزش صحیح درجامعه رسوخ دهیم.که این کار ،هدف ماست